سایبان
ها برای کنترل میزان تابش آفتاب به سطوح نورگذر ساختمان به کار می روند.
لزوماً در همه مناطق اقلیمی به وجود سایبان نیاز نخواهد بود. برای تعیین
نیاز به وجود سایبان باید اقلیم منطقه به طور دقیق مطالعه شود تا اوقات گرم
سال در منطقه مورد نظر تعیین شود. در صورت وجود اوقات گرم باید در جبهه
های مختلف ساختمان با توجه به اوقات گرم سال و زوایای تابش خورشید در اوقات
مزبور زاویه سایبان افقی یا عمودی تعیین شود. به این ترتیب در اوقات مزبور
تمامی سطح پنجره در سایه قرار گرفته و مانع از ورود تابش خورشید به داخل و
افزایش دما و ایجاد شرایط نامطلوب حرارتی در فضای داخل می شود.
مقدمه
به طور کلی سایه بان پوشش ثانویه متصل به دیوار خارجی یک ساختمان است.
یا به تعبیر دیگر وسیله یا ابزاری است در معماری که برای محافظت فرد یا
ساختمان از باران یا نور آفتاب و سایر عوامل مورد استفاده قرار میگیرد.
اولین نمونه هاى سایبان با اهداف صرفاً کاربردى و تنها به جهت پوشاندن
پنجره و سد نور شدید آفتاب مورد استفاده قرار مى گرفتند. این سایبان ها
اغلب از پارچه هاى نیمه شفاف دوخته مى شدند .
این نمونه ها براى حفاظت از پرده هاى گران قیمت اصلى در برابر نور شدید
آفتاب و جلوگیرى از رنگ پریدگى آنها بین پرده اصلى و پنجره نصب مى شدند.
اگرچه دنبال کردن تاریخچه دقیق تغییرات و تکامل سایبان ها کارى مشکل است
اما شواهد به جا مانده حاکى از وجود دو نوع سایبان متفاوت در قرن هفدهم
است.
یکى به شکل پرده اى ساده که با دو بند در بالا جمع شده و به صورت والانى در
بالاى پنجره قرار مى گرفت و دیگرى یک پارچه چهارگوش ساده و هم اندازه با
ابعاد پنجره که به تخته هاى چوبى متصل شده و در فرورفتگى قاب پنجره نصب مى
شد.
