معماری
رنسانس به معماری اروپا در سده‌های ۱۵ و ۱۶ میلادی (دورهٔ رنسانس) اطلاق
می‌شود که از مشخصه‌های آن، نوزایی عناصر فرهنگی روم و یونان باستان بود.
رنسانس (به انگلیسی: Renaissance) یا نوزایی، جنبش فرهنگی مهمی بود که
آغازگر دورانی از انقلاب علمی و اصلاحات مذهبی و پیشرفت هنری در اروپا شد.
عصر نوزایش، دوران گذار بین سده‌های میانه و دوران جدید است. در میان
موافقان با آن در دوره رنسانس، به معنای بازگشت به سوی سنت‌های کلاسیک هنر
روم و یونان بود.
برخی مورخان معتقدند که سال 1453 یعنی سال پیروزی سلطان محمد فاتح خلیفه
عثمانی بر دولت بیزانس و استیلای وی بر ناحیه شرقی دریای مدیترانه و بستن
تنگه سویز به روی کشتی های تجاری اروپاییان و نیز پایان جنگ های صد ساله
میان فرانسه و انگلستان و همراه با فروپاشی نظام اشراقی اروپا وهمچنین زمان
پایان بیماری طاعون در سراسر اروپا.
برخی نیز معتقدند که چهار واقعه بزرگ مقدمه شروع قرون جدید محسوب میشوند
:اکتشافات –رنسانس-اصلاحات و تشکیل یک سیاست اروپایی –رستاخیز و تجدید حیات
علمی و ادبی یونان و روم در قرن چهاردهم در ایتالیا.
1-رنسانس اغازین(1400-1200)م
2-رنسانس میانه (1400-1500)م
3-رنسانس پیشرفته(1500-1600)م
هنرمندان ایتالیایی که همواره تحت تاثیر روم و یونان بودند برای همین با
حمایت بازرگانان ایتالیایی سجایای کلاسیک هنر رومی را دوباره احیا
کردند.
رنسانس اغازین در ایتالیا در زمینه پیکر تراشی و نقاشی رشد قابل ملاحظه ای یافت و پیکره ها با دوره های رومانسک و گوتیک تفاوت داشت.
در معماری هم رنسانس از ایتالیا اغاز شد .
در این دوره هنرمندان بسیاری پدید امدند مانند فیلیپو برونسکی دونالتو میلکو تسو.
در رنسانس میانه طرح بناها بر اساس تقارن مرکزی یعنی متقارن بودن تمام اجزا بنا نسبت به یک مرکز مرسوم گردید .
ویزگی این دوره استفاده از عناصر افقی مانند طره یا هره چینی و سنتوری ها و
هره های افقی برای تاکید به خطوط افقیو استفاده از تاق نما ها از خصوصیات
این دوره است.
با اغاز قرن شانزدهم رنسانس وارد مرحله تکامل یافته ای شد و این به دلیل
نوعی تعالی طلبی و ارمان گرایی نوین در زهن هنر افرینان این دوره بود.
معماری در این زمان بر اساس ساختمان متمرکز به یک نقطه بود به روشی بسیار زیبا ترقی کرد و از بدن انسان در طرح بنا ها تقلید شد.
نما سازی کاخ ها با چند نوع سنگ چین روستایی (سنگ تیشه خورده ناصاف)روسازی
می شد و هر طبقه به طره ای تزیینی که تقسیم بندی افقی بنا را موکد میساخت
از طبقه بععد جدا میکرد
این گنبد بر روی کلیسای فلورانس که یک اثر
گوتیک است .در یک مسابقه معماری توسط
برونلسکی طراحی و ساخته شد.
فضای زیر گنبد 42متر پهنا دارد و با نبوغی
استسنایی فرم ایجاد گنبد را حل کرد و مرکز
گنبد را بالا برد وان را به گرد یک مقطع تیز
دار طراحی کرد و برای به حد اقل رساندن وزن
یک گنبد دو پوسته نازک به گرد تویزه های
بیست و چهار گانه ان که هشت تویزه ان از
بیرون قابل مشاهده است طراحی کرد و نوک
گنبد را با یک فانوس بزرگ مهار کرد.
برامانته بعد از ورودش به روم در سال 1499
بنایی ساخت که بعد ها به عنوان معماری
کلاسیک و گنبد دار برای رنسانس و دوره های
بعد شناخته شد این بنا تمپیه تو نامیده شد
وجه تسمیه اش ان بود که ظاهرا یک معبد
کوچک دوران پیش از مسیحیت شباهت دارد.
