این
نوع بتن را به سرعت به یکی از انواع پرکاربرد در کشورهای پیشرفتهٔ دنیا
تبدیل کرد. با این حال، در کشورهایی مانند کشور ایران، هنوز این بتن یک
فناوری جدید در عرصهٔ ساخت و ساز بهشمار میآید و میتوان گفت استفاده از
آن هنوز محدود میباشد و آشنایی و دانش کافی دربارهٔ آن نزد اغلب مهندسین
وجود ندارد.[۱] بتن خودمتراکم عبارت است از «بتنی با کارایی زیاد و عدم
جداشدگی که میتواند پس از ریخته شدن در محل موردنظر، فضای قالب را پر کند و
اطراف آرماتورها را بدون نیاز به تراکم مکانیکی فرا بگیرد
مشخصه های اصلی که بتن باید داشته باشد عبارتند از :
الف- وقتی که بتن تازه تهیه شده و خمیری است: کارایی خوب داشته باشد، راحت
ریخته و جا داده شود بدون اینکه سنگدانه های ریز و درشت از هم و از دوغاب
سیمان جدا شوند، گوشه و زوایای قالب را پر کند و میلگردهای آرماتور را (در
صورت وجود) احاطه نماید.
ب- پس از گرفتن و سخت شدن: مقاومت لازم را داشته باشد، جمع شدگی آن کم
باشد، بسته به مورد و نیاز قابلیت نفوذ آن کم یا بسیار زیاد باشد و . .
ج- مشخصه های خود را در طول عمر مفید پیش بینی شده، در حد مطلوب حفظ نماید